Podmorska wyspa, Isabel Allende

Sięgając po tą powieść byłam przekonana, że nigdy dotąd z autorką się nie spotkałam. Dopiero później odkryłam, że czytałam jej "Opowieści Ewy Luny" jeszcze w gimnazjum i czym prędzej chciałam skonfrontować to, co udało mi się zapamiętać- te wszystkie uczucia, zachwyt i magię, która biła z każdego słowa. Muszę przyznać, że się nie zawiodłam.

Isabel Allende urodziła się w Peru, jako córka Francisci Llona Barros i jej męża dyplomaty, Tomás Allende, chilijskiego ambasadora Peru. Jej ojciec był też najbliższym kuzynem Salvadora Allende, prezydenta Chile w latach 1970 -1973.
W latach czterdziestych związek ten uznany został za mezalians i małżeństwo nie przetrwało długo.
W 1945, po "zniknięciu" Tomasa, matka Isabel, przeniosła się wraz z trójką dzieci do Santiago w Chile, gdzie mieszkali do 1953.

W 1981, gdy Allende dowiedziała się , że umiera jej dziadek zaczęła pisać do niego list, który przerodził się w powieść. Tak powstał "Dom Duchów"(1982). Książka odniosła duży sukces, a Allende została porównana do Gabriela Garcíi Márqueza i przypisana do stylu stylu znanego jako realizm magiczny.

Tłumaczenie: Joanna Ostrowska, Grzegorz Ostrowski

Tytuł oryginału: La isla bajo el mar

Wydawnictwo: Muza S.A.

Data wydania: maj 2011

ISBN: 978-83-749-5971-1

Liczba stron: 528

"Podmorska wyspa"  opowiada historię  Zarité, która w wieku kilkunastu lat zostaje sprzedana  Valomarin'owi, który z przeżywającej "wiek rozumu" Francji wyjeżdża do chorego ojca na Santo Domingo, kolonii francuskiej, gdzie ma plantacje trzciny cukrowej.  Zarité, piękna Mulatka o dużych oczach stopniowo przyzwyczaja się do panujących reguł na plantacji i do swojego niewolnictwa. 

Tłem dla powieści są wydarzenia historyczne- bunt niewolników na francuskiej plantacji, dojście do władzy Napoleona. Losy niewolnicy są mimowolnie splecione z losami Valmorain'a- razem przeżywają napady zbuntowanych niewolników, bunt i wojnę domową. Mimo to, nie rodzi się między nimi nić sympatii- ich stosunki na zawsze pozostaną na stopie pan-niewolnica... 

O powieści pisano już wiele, więc spróbuję się nie powtarzać. Powieść przypomina mi rozbudowanym światem przedstawionym i klimatem "Sto lat samotności" Márqueza. Losy wielu bohaterów co rusz splatają się ze sobą i rozplatają. Nienawiść , miłość i dobro, zło mieszają się między sobą stanowiąc trzon całej historii. Postacie są tak cielesne, tak żywe... nie sposób ich polubić. Magia, która wypływa z każdej stronicy sprawia, że czyta się tą ponad pięćsetną książkę jednym tchem- wciąga, bawi i wzrusza.

Najdziwniejsze jest, że tak naprawdę nie sposób nie lubić każdego z bohaterów- takich jak my, pełnych wad i popełniających błędy. Żadna z postaci nie jest na tyle złą, by mogła mnie do siebie zniechęcić- spotkałam się z tym pierwszy raz. Zazwyczaj w powieściach jest podział na "dobrych bohaterów" i na tych "złych", a tu niemal każdy jest sobie równy, każdy błądzi i każdy próbuje odnaleźć właściwą drogę.

Isabel Allende doskonale oddała klimat tamtejszych czasów, przepych i mentalność ludzką. Klimat powieści jest niepowtarzalny. 

Moja ocena: 6

Polecam serdecznie!

Za egzemplarz recenzyjny, serdecznie dziękuję!