Wiosna i demony, Krzysztof Karasek

Witajcie kochani w kolejnym mroźnym i zaśnieżonym dniu! :)

Kolejną powieścią, jaką chcę Wam przedstawić jest powieść autorstwa Krzysztofa Karaska, o którym wcześniej w ogóle nie słyszałam. Powieść znalazłam ukrytą w zakamarkach rodzinnej biblioteczki- prezent od znajomej dla mojej mamy. Zanim jednak przystąpię do opisywania wyżej wymienionej powieści, kilka słów o autorze, który do niedawna był dla mnie tajemnicą.

Krzysztof Karasek (ur. 19 lutego 1937 r. w Warszawie) - polski poeta, eseista oraz krytyk literacki.

Studiował na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie oraz na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Debiutował w 1966 r. na łamach miesięcznika "Poezja" jako poeta. W latach 1967-1971 był członkiem zespołu redakcyjnego czasopisma "Orientacje". W latach 1972-1978 pracował w miesięczniku "Nowy Wyraz'', zaś w latach 1983-1993 w miesięczniku "Literatura". Uważany za jednego z wybitniejszych poetów "pokolenia Nowej Fali".

 "Bohaterem powieści jest młody człowiek poszukujący własnej tożsamości. Akcja książki rozgrywa się w Warszawie, warstwa osobistych perypetii bohatera nakłada się na pejzaż miasta, który ukazany jest w nagłych załamaniach i fragmentach jak na kubistycznym obrazie. Bohater dąży do poznania prawdy o sobie samym, która umożliwiłaby mu odnalezienie celu i sensu życia. A również wypracowanie postawy wobec wielu zjawisk otaczającej i przerastającej go rzeczywistości.", notka stąd.

Powieść mnie porwała i poniosła w szare odmęty warszawskich uliczek, studenckich suto zakrapianych imprez, spotkań młodych polskich twórców i wszelakich rozmów. W tej powieści życie młodego studenta łączy się ze śmiercią, miłością i poezją. Niekiedy rzeczywistość plącze się z fantazyjnymi wymysłami autora, w tym ostatnie z "opowiadań". Przerażająca a jednocześnie wzruszająca. 

Nie potrafię się jednoznacznie się do  niej odnieść. To jest jedna z tych powieści, które sprawiają, że mam gęsią skórkę. Klimat powieści pochłania, przesycony jest dziwnym zimnem...

Wszystko to sprawia się, że czyta się ją jakby się słuchało opowieści mrożącej krew w żyłach - choć nie cała powieść jest taka, są momenty pełne uśmiechu.

Polecam zatem! :)

Moja ocena: 4-